Doodsangsten, cupcakes en groen haar

Lieve allemaal,

Het begon dinsdag met een rustig ochtendje en een relaxte lunch aan het strand van Jimbaran (we zitten vaak bij dezelfde beach club, heel fijn daar kijk maar naar mijn instagram). We wilden graag de carrefour opzoeken want dat is blijkbaar een hele grote winkel waar je van alles en nog wat hebt, echt wat voor ons dus. De weg naar Kuta is voor ons nu wel te vinden alleen vindt het centrum dan nog maar eens, of de carrefour (staan weinig duidelijke borden). Na 2 rondjes Kuta en een paar keer te hebben gevraagd gaven we het op, we gaan wel naar een andere grote super. 

Blij met onze spulletjes gingen we weer weg, en natuurlijk ging dit ook pas na een geheel rondje kuta goed. Terug op de hoofdweg waren we helemaal blij en genoten we van ons veel te harde scooter ritje. Terug bij ons fijne verblijft Kampung doken we meteen het zwembad in want van zo’n ritje met de scooter ben je kapot, vies en zwaar bezweet in die brandende zon. 

We besloten die avond eens een van de andere eettentjes te proberen. Wanneer je Jimbaran beach op rijdt zie je rechts en links allemaal gigantische resorts en aan het strand heb je super veel tentje waar je van de straat kant alleen de verse vis e.d. ziet. We besloten bij een van de tentjes te zitten waar ’s avonds altijd alle tafeltjes op het strand staan en er heel veel kaarslichtjes branden (how romantic). Na de zoveelste Europse maaltijd (we hebben hier nog geen één keer echt Indonesisch gegeten want je hebt gewoon alles hier, van patat tot pizza) haha. 

Op de reis terug merkte ik dat mijn pas 1 dag oude gelakte nageltjes alweer gebreken vertoonden dus zijn we gestopt bij een salon om even een klein uur heerlijk te genieten. Ik moet zeggen, mijn nagels en voeten laten doen zou ik veel vaker moeten en willen doen, maar het voelt toch een beetje raar. Ja, ik betaal ze er voor maar het komt toch wat raar op me over om iemand gehurkt mn voeten te zien schrobben, maar blij was ik. Voeten en handen zo zacht als babyhuid, heerlijk. Hier gaan we vaker heen want het was ook nog eens veel goedkoper dan in Kuta!

Thuis gekomen nog even lezen en dan slapen, althans.. rond half 3 een keer in slaap sukkelen en daarna nachtmerries krijgen en onrustig slapen, heerlijk. En Romy die vanaf dag 1 al enge stemmen denkt te horen, maar we zijn er achter gekomen dat het een vogel is haha. 

De volgende dag hadden we ons eerste kennismakingsgesprek bij Ray White. Wij net in pak wachten in de brandende zon op ons stagebemiddelingsbedrijf. Zweten als otters. Ik ben benieuwd of die hitte ooit gaat wennen, niet met die dikke kleding aan ben ik bang.. En wat me echt verbaast ook, de meeste mensen zitten hier in dikke truien, broeken en sokken in hun slippers op de scooters! Alsof het winter is, wat een gekken! Zou me ook niks verbazen als er eentje in skipak nog voorbij komt. 

Maar om terug te komen op Ray White, we zijn samen met Leon en Mary van stagebemiddeling die kant op gereden. Daar aangekomen iedereen even hallo gezegd en een kort gesprek gehad. Om eerlijk te zijn is alles nog wat aan de vage kant maar het komt erop neer dat we eerst een soort cursus krijgen en het bedrijf moeten leren kennen en dan de buurt leren kennen en de buurt ons laten leren kennen, zoiets. Uiteindelijk draait het natuurlijk maar om 2 dingen: Klanten trekken en iets laten kopen en panden vinden om te verkopen. Uitdaging dus!

Wat ook nog even verteld werd, was dat het wel verstandig was dat ik ook zou scooter rijden. Ik heb in mijn leven 2 x op een scooter gereden en dat is niet echt mijn ding en daarnaast is het verkeer hier ook nogal intens dus dat vergroot mijn angst om te rijden nogal. Na de lunch op het strand én de eerst keer zwemmen in zee (wauw, zo helder en zo lekker warm! Maar wel spijtig van wat afval her en der) was het toch echt tijd voor mijn eerste les. Meteen de berg op, berg af en het moeilijkste en meest ruige straatje hier maar bereden. En het ging goed! Vanavond zelfs nog in het donker gereden en we leven nog en de andere mensen op straat ook, ik leer het nog wel!

We dachten trouwens ook even leuk naar Uluwatu te rijden, dat is helemaal in het Zuid - Westen aan de kust. Het lijkt alsof we vooral in het donker op avontuur gaan, dus.. hier gingen we dan maar. Mijn hemel. We hebben 10 keer gezegd, we stoppen en draaien om, maar toch doorgaan want straks ben je zo dichtbij en haak je net te vroeg af, doorgaan dus. Bali is sowieso nogal heuvelachtig maar dit was maar een soort achtbaan dus bij elke heuvel goed opletten hoe erg die zou zijn. 

Op een gegeven moment cruisen we in lekker tempo tot ik weer zo’n ‘ gat ‘  zie en ik denk echt ‘ Jezus, hier zit gewoon niks meer, geen weg, niks.. ‘ ‘ ROMY STOPPEN!! ‘. Romy vol in de ankers en dat was maar goed ook want anders waren we met 120 km per uur die berg afgegaan. Ik zweer het (ja echt), dit leek gewoon een vrije val, recht naar beneden. Ik ben meteen afgestapt en geweigerd die heuvel af te gaan per scooter. Er kwam een vrachtwagen achter ons en nog wat scooters dus Romy moest wel door want je kan niet echt stoppen. Ze zei nog heel stoer ‘ Oh nee durf ik wel ‘ maar ze ging gillend die heuvel af. Ik schuifelend en half rennend uiteindelijk beneden gekomen (had helaas geen schoenen met spikes aan of een klimtuigje om, om me vast te houden). Wat een ellende. Eerste weg linksaf genomen en toen bleken we heel dichtbij ons buurtje te zijn (we zijn zo ontzettend omgereden). Plankgas terug naar Jimbaran en daar hebben we weer heerlijk op het strand gegeten. 

Ik dacht nog bij mezelf, ik ga niet elke dag wat posten, maar er gebeurt toch weer elke dag van alles dat toch verteld moet. En na het zien van die ellenlange bericht ga ik de verhalen maar weer verspreiden. 

Donderdag om 9 uur moesten we bij Ray White zijn en onze eerste dag begon. We hebben een korte introductie gehad en zijn meteen in het diepe gegooid. Belangrijkste taak, mensen vinden die hun huis willen verkopen (dit betekent letterlijk op deuren kloppen en als er for sale staat het nummer bellen, heel bijzonder...) en mensen vinden die huizen willen kopen. Doe dat maar eens in een vreemd land. Even wennen dus allemaal, hopelijk zal het vandaag allemaal wat duidelijker worden want we begrijpen niet echt veel ervan. Het is niet dat je een duidelijke taak krijgt. Het is meer, probeer maar en gewoon zoveel mogelijk verkopen en huizen listen. Onze simkaart van stagebemiddeling werkte trouwens niet dus moesten we naar Kuta om een nieuwe te halen. Bij het bedrijf aangekomen bleken ze 47 jaar te bestaan en hebben we allemaal cupcakes gekregen en mochten we aan een rad draaien en wonnen we een shirt. Toen we naar buiten wilden werden we verzocht om nog even op de foto te gaan, zo grappig. 

Oh, en ik heb al vanaf de vliegreis een vervelende blaf en de airco maakt dat helaas niet echt minder. En daarnaast loop ik nu met groen haar rond, thanks overmatig chloorgebruik in het zwembad. 

Nou dat was het wel voor nu!

Selamat pagi!