Baby eagle has landed

Lieve allemaal,

We zijn er! Het afscheid (tranen met tuiten), één lange vlucht van 12 uur, één vlucht van 2,5 uur, de douane, het vinden van de juiste man, tussen de 100 mannen die bordjes vasthielden, die ons naar Jimbaran bracht en een taxirit later zaten we er dan eindelijk.. Vrijdagochtend om half 6 vertrokken (NL tijd) en we zijn rond een uur of 1 (deze tijd) aangekomen. 

Het was een lange reis waar vooral voorafgaand veel gehuild is. Mijn lieve papa, mama en broertje hebben me uitgezwaaid en het is toch wel heel gek om ze drie maanden niet te zien. De avond ervoor mijn zus en haar vriend al gedag gezegd én iedereen natuurlijk kerstcadeau’s gegeven. Van mijn zus Ingemar kreeg ik nog allemaal kleine kerstversieringen mee en die staan natuurlijk al uitgestald op mijn kamer. 

De eerste vlucht was dus twaalf uur en dat was nog enigszins te doen. Alleen zielig voor Soes (Romy) dat ze een pinda allergie heeft en hierdoor nogal veganistisch en saai eten kreeg. Ik had haar al lekker gemaakt met verhalen over heerlijk vliegtuig voedsel (ik vind dat oprecht lekker, I don’t care wat je mening daarover is) en nu kon ze wel huilen van ellende. Die paar aardbeien en karige broodjes zorgden er niet voor dat ze net zo kon genieten als ik, helaas. 

De tweede vlucht was uiteraard veel korter maar het begon al heel raar. We kwamen aan op Kuala Lumpur en het was echt druk daar maar er hing zo’n aparte sfeer (we hebben dit nog naar een paar mensen gesnapt, voor degene die niet weten wat snappen is. . Het is een app waar je korte filmpjes naar mensen kan sturen). Het was dus best vol met mensen daar maar iedereen praatte of heel zacht of niet en als wij al met elkaar aan het praten waren leek het alsof we schreeuwden, heel vreemd. Het boarden ging daarnaast ook niet helemaal soepel (niet onze schuld, uiteraard) maar uiteindelijk zaten we. Ik wil me dus lekker installeren en klap mijn tafeltje vast open, ja hoor heb ik weer.. De vieze geur van kots kwam me al tegemoet en ik zag her en der nog wat stukjes zitten. Lekker lunchen zo. 

Na veel ellende van niet kunnen slapen en toch wel erg vermoeid zijn kwamen we dan toch aan op Denpasar, eindelijk. Douane en koffers halen ging redelijk snel en toen kwamen we in de hal aan.. We wisten dat we opgehaald werden door iemand van een taxibedrijf (geregeld via stagebemiddeling) maar we stonden echt oog in oog met ik denk wel 100 mannen die schreeuwden en bordjes omhoog hielden. Ga daar maar eens een a4tje vinden met ‘ Annick & Romy ‘ erop. 

Gelukkig zagen we wel snel twee bekende gezichten, Piet en Maria, familie van Romy die toevallig de komende maanden ook op Bali zitten. We hebben ze voor de reis al een keer ontmoet en het was heel leuk om ze weer te zien. Maria kan de taal dus die heeft ons veel geholpen vandaag! Ze zijn uiteindelijk meegereden naar ons verblijf (Kampung 168, super mooi hier!) en hebben nog geholpen met de winkel vinden en boodschappen doen. Ze zitten niet ver hier vandaan en we mogen altijd bellen en langskomen, een heel fijn idee!

Nadat we met z’n vieren even een koud glas (nouja, kannen eerder) hadden gedronken namen we afscheid en zijn we naar onze huisjes gelopen. Hier hebben we alles even goed schoongemaakt (schoonmaken kennen ze niet zo goed hier geloof ik) en hebben we al even een traan gelaten van ellende vanwege de spinnen (we hebben een rieten dak), de vieze katjes die hier rondlopen (één mist een oog, één mist een staart en de bak voer (meurend en al) staat zo’n beetje voor Soes haar huisje) en de vreemde keuze van beddengoed was ook niet echt een fijn vooruitzicht. 

Het klinkt hierboven nu een beetje negatief maar het heeft ook weer z’n charme. Piet en Maria hebben het hier ook gezien en voor de 250 euro per maand die we betalen krijgen we wel veel. We beschikken dus over ons eigen huisje met tv, airco, groot twee persoons bed, eigen badkamer en 3 zwembaden (waarvan één op 2 meter van onze huisjes). Verder is hier nog een gym (HAHA, staan 3 apparaten gewoon in de buitenlucht), een wasserette en een restaurantje. De supermarkt is de straat uitlopen en we hoorden dat het strand op 1 km hier vandaan is. Heerlijk dus!

We zitten nu nog lekker buiten in onze korte broekjes na een heerlijke douche (mijn douche komt tot mijn buik, ze zijn hier geen mensen van boven de 1.60 gewend geloof ik..) en gaan beiden onze blog even updaten met te lange verhalen.

Lieve mensen, het afscheid, de reis en de beesten hier zijn het me allemaal waard. Het is hier echt een klein paradijsje. Ik ben heel benieuwd naar onze stage maar dat zal vast goed komen (alhoewel, ze bouwen hier veel en ze gebruiken hier steigers van bamboe.. vast niet gevaarlijk haha). 

Veel liefs van een vermoeid maar gelukkig meisje!